‘Over de perfecte hardloopstijl is veel discussie en nog meer verwarring. De een zweert bij de landing op de hiel, de ander verdedigt de voorvoet- of middenvoetlanding. Wij Nederlanders zijn van oudsher gewend om op de hak te landen, want dat voelt veilig. Je landt dan op het dikste deel van de schoenzool, waarvan we de meeste demping en vering verwachten. De haklanding is dus aangeleerd. Domweg omdat wij in het rijke westen hardloopschoenen dragen.

‘In Afrika, het continent waarvandaan zoveel goede hardlopers komen, landen renners op de voorvoet. Kleine kinderen doen dat ook. Daarom spreken aanhangers van de voorvoetlanding van ‘de natuurlijke loopstijl’. De stijl waarin de oermensen ook draafden, tijdens de jacht. Lees er de geschriften van Harvard-professor Danny Lieberman maar op na. Deze paleo-antropoloog doet onderzoek naar diverse looppatronen. Zelf landt Lieberman tijdens de vele marathons die hij loopt op de (blote) voorvoet. Blootsvoets hardlopen – of op speciale schoenen met een heel dunne zool – is de ultieme vorm van natuurlijk hardlopen. Wint snel terrein ook. Barefoot-style producten zijn inmiddels een miljardenhandel.

‘Er is geen enkel wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat de voorvoetlanding efficiënter of veiliger is dan de haklanding of omgekeerd. Het is gebonden aan de persoon. Wat bij jou het prettigst voelt, is voor jou het perfecte hardlooppatroon. Met schoenen aan komt vrijwel automatisch eerst de hak op de grond. Op blote voeten gaat de haklanding snel irriteren of zelfs pijn doen en schakel je vanzelf over op de voor- of middenvoet.

Non-discussie

‘We moeten een uitzondering maken voor de sprint. Op de 100 meter sprint gebruiken lopers alleen de voorvoet. Dat gaat sneller. Als je harder rent dan 16 kilometer per uur is de haklanding, in biomechanisch opzicht, niet handig. Maar het gros van de mensen haalt dat in de verste verte niet. De meeste mensen zitten tussen de 9 en 12 kilometer per uur en die moeten zich vooral niet druk maken. Ik raad iedereen aan gewoon te blijven lopen zoals je loopt en waar je je dus blijkbaar lekker bij voelt.

‘Ik ben zelf een teamsporter en dus geen hardloper. Dat is toeval, maar het voordeel is wel dat ik objectief in de discussie sta. Ik doe sinds 2002 onderzoek naar hardloopblessures en lees alle studies die over dit thema verschijnen. Daaruit blijkt telkens weer dat er slechts twee factoren zijn die de kans op blessures vergroten. Dat zijn: een eerdere blessure en overbelasting. De lopers die te veel, te vaak en te ver rennen hebben de meeste kans geblesseerd te raken. Vooral boven de 30 kilometer per week zie je een toename van het aantal kwetsuren. Looptechniek speelt geen rol.

‘De meeste amateurlopers, ik schat 90 procent, landen op de hak. Onder marathonlopers komt de voorvoetlanding wel wat vaker voor. Geen van allen moet zich van de wijs laten brengen door deze non-discussie. Alleen voor topsporters kan het interessant zijn de verschillende looppatronen uit te testen. Dat is trouwens nog niet zo eenvoudig. Het aanleren van nieuwe looppatronen kost tijd en moet met beleid gebeuren.’

Bron: Volkskrant 23-1-2016